دست جمعی به دستشان خورد و همگی دست از خدا شستند

کوه افتاد درّه ای آشفت نه شبانی نه برّه ای آشفت

خواب مردم نه ذرّه ای آشفت بدنت را چه بی صدا شستند

سرتو سهم کوه ها شده بود سینه ات دشت کربلا شده بود

پس به فتوای مرجعی چون تیغ بدنت را جدا جدا شستند

تیغ ها هرچقدر بد کردند بر تن ماه جزر و مد کردند

بازهم شکر خون مکیدند و ازگلوی تو ردّ پا شستند

داستان اولش تمام شدو دست برسینه السلام شدو

السلام و علی الامام شدو اشک ها گونه های ما شستند

نذر امسال هم به کام نشد قالی مادرم تمام نشد

اول مهر آمد و از نو کفن کهنه ی تو را شستند

بازین چه شورش است...

--------------------------------------------------------------------------------

بند اول

باز اين چه شورش است كه در دشت ماتم است

           قلب تمام عالم هستي پر از غم است

دل را چه مي شود كه شده بي خبر زخود  

                 گويا دوباره جلوه ي ماه محرم است

فرياد قدسيان ز دل عرش مي رسد                 

              در سوگ آن كه زينت اولاد آدم است

از فتنه ی بپا شده از ظلم مشرکین                

      اهل سماء و خلد برین غرق ماتم است

اينجا شده زمين زگل عرش لاله گون               

            خون جگر روان زدو ديده دمادم است

بوي خدا چرا ندهد اين ديار عشق                 

        جايي كه خود نماد رخ عرش اعظم است

آيينه دار باقر و عطر محمد است           

                 روح خدا وتاج سر اهل عالم است

صبح قيامت است كه برپاشده چنين          

               گشته روان زعرش خدا برزمين امين

بند دوم

سرو به خون نشسته طوفان اردهال           

                 گشته رها به گوشه ي ميدان اردهال

بر غربتش چو دیده بگرید به صد فغان                    

    خون مي شود روان به گلستان اردهال

بوي گلاب ومشك و عبير و خدا دهد              

            آن غنچه ي شكفته به بستان اردهال

چون تشنگي عنان وتوانش زكف گرفت         

                   جان برلب آمدازشه شيران اردهال

سيراب و مست باده و مغرور، خصم دون                  

         خاتم به لب نهاده سليمان اردهال

از سوز تشنگي شده گلهاي غرقه خون               

                      پژمرده در كنار بيابان اردهال

خيل ملك زعرش برين پر نموده است          

               صحن و سرا و روضه ي رضوان اردهال

از عطر لاله های فتاده در این زمین              

                      پیچیده بوی سیب به ایوان اردهال

آن دم كه  اشك غم زِدو چشمش روان نمود  

            خون بر دل شكسته ي پير وجوان نمود

بند سوم

بايد كه جام عالم هستي نگون شود 

زين داغ چشم اهل ولا غرق خون شود

بايد زمين به لرزه درآيد زروي خشم 

خورشيد سر برهنه ز مشرق برون شود

بايد كه شيعه ازغم اين جور بي مثال

  آهي كشد روانه ي دشت جنون شود

بايد كه روي خصم نگون بخت تيره روز

  از ظلم خود به آل علي قير گون شود

بايد كه آسمان جهان بار غم كشد   

    وقتي كه عشق از سر زين سرنگون شود

وقتي به خون نشست گل عشق هل اتي

    شور و فغان برآمد از آل مصطفي

بند چهارم

روز ازل كه گوهر جان را صلا زدند 

مستان عشق نغمه ي قالوا بلي زدند

جام بلا كه بر همه تقسيم مي نمود 

اول به نام سلسله ي انبيا زدند

چون نوبت وصي رسول خدا رسيد

   تيغ ستم به فرق علي از جفا زدند

شد فاطمه شهيده ي عترت به پشت در

    زان آتشي كه بر در بيت خدا زدند

خون مي چكيد از در وديوار شهر عشق

    از زخم كين كه بر جگر مجتبي زدند

محراب قتلگه همه فریاد و ناله شد

  از ضربتی که بر سر شه از قفا زدند

آن خيمه اي كه بود در آن نور هل اتي   

         آتش زخصم در سفر كربلا زدند

شد آسمان كرببلا تيره و سياه     

     زان سر كه از جفا به سر نيزه-ها زدند

زآن پس دگر حريم ولايت به غم نشست

    از آتشي كه بر حرم كبريا زدند

چون شد اسير قوم دغا آل مرتضي

   زنجير كين به گردن شاه ولا زدند

باقر كه بود نو گل باغ محمدي

   او را براي نهضت ديگر صلا زدند

تا او براي اهل ولا آورد علي 

   روزي كه بر جريده ي عالم قضا زدند

ديگر چه گويمت كه دل از غم كباب شد 

عطر کربلا

شاید غزل باید بگوید گفته ها را

وقتی که می خواند دل عاشق شما را

بنگر گدای خسته ات را ابن باقر

با دست خود گاهی نوازش کن گدا را

ما را تو لایق دیده ای و نزد مایی

بالاتر از این افتخاری نیست ما را

آن دل که آقا غربتت را می شناسد

در کوی تو حس کرده عطر کربلا را

هر دم غریبی با دلی سرگشته آمد

تا اینکه در اینجا بیابد آشنا را

چشمی که می بیند شما را در مقابل

آسوده پیدا می کند راه دعا را      

مرتضی شریفی

--------------------------------------------------------------------------------

     جامعه

نیمه های شب تار است و دلم بیدار است

  مینویسد قلم من که سخن بسیار است

  می نویسد قلم من که چه در سر دارم

  خواهم از دوش دلم بار سخن بر دارم

  ای که سلطانی و شوق حرمت در دل ماست

  گفتن از حال غریبانه ی دل با تو سزاست

  ای که هر سو نگرم از تو نشانی دارم

  با تو اکنون هوس جامعه خوانی دارم

  از سرم می گذرد گرچه هزاران معنی

  معنی حال ‍پریشان جماعت یعنی

  عده ای در غم خود مانده و حیران شده اند

  عده ای بی خبر از درد ضعیفان شده اند

  رسم و آیین غلط بیشتر از ‍پیش شده

  هر کسی مدعی مصلحت خویش شده

  غصه این نیست که بیهوده زمان می گذرد

  غصه آن است که در فصل خزان می گذرد

  ناله هایی که ز هر معرکه بر می خیزد

  آبروییست که از خلق خدا می ریزد

مرتضی شریفی 

--------------------------------------------------------------------------------

سفیر عشق       

     چون گنبد و مزار تو شد زینت سما

پل می زند دلم به گلستان کربلا

باشم کنار تربت پاکت سفیر عشق

آیا شود که گوشه چشمی کنی به ما

ابن الامام هستی، ما مفتخر به تو

بر آستانه ات زده ام دست التجا

هرکس به آستانه لطفت زند دخیل

در سایه سار جود تو می گیرد ارتقا

خواهم کنی اجابتم ای قبله گاه عشق

آیا شود که نوکر خود را دهی جزا

عطر مدینه می وزد از خاک اردهال

چون خفته ای سلاله زهرا در این سرا

فرمود امام صادق ع ما این چنین حدیث

دارد زیارت حرمت اجر نینوا

عابد بخواه از اوکه محرم شوی به بیت

افتادگی بکن که تو را میدهد بها

محسن عابدینی...عابدکاشانی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: